Στο τέλος του μακρύ και στενού εμπορικού δρόμου της Νάρα (奈良), μετά από τα ακριβά μαγαζιά με τα θαυμαστά μεταξωτά στις πιο φίνες γκρίζες αποχρώσεις που έχω δει, εκεί που η κίνηση αραιώνει, συνάντησα το μικρομάγαζο της. Μια ασυνέχεια ανάμεσα στις επιμελημένες προσόψεις των πιο κομψών εστιατορίων και τεϊοποτείων της πόλης, μια μόνο χαραμάδα παρελθόντος, ωστόσο αρκετή για να σκοντάψει το βλέμμα επάνω της.
Το μαγαζάκι ήταν αρχαίο, θύμιζε κάπως τα δικά μας παλιά ψιλικατζίδικα, μέσα από την φθαρμένη ξύλινη πόρτα περίμεναν παλιά παιχνίδια, ατμομηχανές, γραμμές και βαγόνια, αυτοκόλλητα χαρτάκια σε καρτέλες, μάτσα από άγνωστης χρησιμότητας χρωματιστά ξυλάκια, αυτοκινητάκια, κλειστά κουτιά με ακατανόητες επιγραφές στα ξύλινα ράφια, και πολύχρωμα πουγκιά που κρέμονταν σαν αινίγματα από το ταβάνι. Στο βάθος μια κεντητή κουρτίνα έκρυβε την αποθήκη, την τουαλέτα ή ποιος ξέρει τι. Ίσως μια κατοίκηση. Δίστασα να σηκώσω τη φωτογραφική μηχανή, προσπέρασα και πήγα παρακάτω, έκανε ζέστη και διψούσα, η ώρα περνούσε και φοβόμουν μήπως χάσω το τρένο της επιστροφής για την Οσάκα, αλλά τελικά γύρισα, βιαστικά, να προλάβω να πάρω το μαγαζάκι, σε λίγο θα βράδιαζε - το φως λιγοστεύει απότομα στη χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου.
Η κυρία (老婦人) άφησε την ανάγνωση της εφημερίδας της, με κοίταξε ήσυχα και με προσκάλεσε με ευγενικά νεύματα. Μπήκα για λίγο, την κοίταξα, δεν σηκώθηκε για να μου πουλήσει κάτι, χωρίς λόγια αλλά κάπως συμφωνήσαμε με μια ματιά πως δεν είχα μπει γι αυτό. Δεν ρώτησα καν για κάποιο από τα παιχνίδια, ίσως φοβήθηκα πως αν πάρω κάτι θα το αποσπάσω από αυτό που δεν καταλάβαινα, ακόμα. Εκείνη έμεινε μαζεμένη στο κάθισμα της και χαμογελούσε, μιλούσε ήσυχα και μουσικά τα γιαπωνέζικα της, με περιεργαζόταν, ευχήθηκα να μην με περάσει για τουρίστα, πράγμα παράδοξο αφού αυτό ακριβώς ήμουν. Είπα αποφασιστικά περισσότερο στον εαυτό μου: μόνο μια φωτογραφία. Έγνεψε ναι!
Μια τρύπια καρέκλα δίπλα δεν έκανε χώρο να σταθώ άλλο, την είχα δει, τι άλλο; ούτε σκέφτηκα να καταγράψω τη μελωδική φωνή της. Ανταλλάξαμε ευχές, ο καθένας στη γλώσσα του, και βγήκα, κλικ, υποκλίθηκα, (arigato).
Στο τρένο ξανακοίταξα τις φωτογραφίες που είχα πάρει, και μόνο τότε τις πρόσεξα, χαμηλά στη γωνία αριστερά, υπήρχαν τέσσερις Καρυάτιδες.
Το μαγαζάκι ήταν αρχαίο, θύμιζε κάπως τα δικά μας παλιά ψιλικατζίδικα, μέσα από την φθαρμένη ξύλινη πόρτα περίμεναν παλιά παιχνίδια, ατμομηχανές, γραμμές και βαγόνια, αυτοκόλλητα χαρτάκια σε καρτέλες, μάτσα από άγνωστης χρησιμότητας χρωματιστά ξυλάκια, αυτοκινητάκια, κλειστά κουτιά με ακατανόητες επιγραφές στα ξύλινα ράφια, και πολύχρωμα πουγκιά που κρέμονταν σαν αινίγματα από το ταβάνι. Στο βάθος μια κεντητή κουρτίνα έκρυβε την αποθήκη, την τουαλέτα ή ποιος ξέρει τι. Ίσως μια κατοίκηση. Δίστασα να σηκώσω τη φωτογραφική μηχανή, προσπέρασα και πήγα παρακάτω, έκανε ζέστη και διψούσα, η ώρα περνούσε και φοβόμουν μήπως χάσω το τρένο της επιστροφής για την Οσάκα, αλλά τελικά γύρισα, βιαστικά, να προλάβω να πάρω το μαγαζάκι, σε λίγο θα βράδιαζε - το φως λιγοστεύει απότομα στη χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου.
Η κυρία (老婦人) άφησε την ανάγνωση της εφημερίδας της, με κοίταξε ήσυχα και με προσκάλεσε με ευγενικά νεύματα. Μπήκα για λίγο, την κοίταξα, δεν σηκώθηκε για να μου πουλήσει κάτι, χωρίς λόγια αλλά κάπως συμφωνήσαμε με μια ματιά πως δεν είχα μπει γι αυτό. Δεν ρώτησα καν για κάποιο από τα παιχνίδια, ίσως φοβήθηκα πως αν πάρω κάτι θα το αποσπάσω από αυτό που δεν καταλάβαινα, ακόμα. Εκείνη έμεινε μαζεμένη στο κάθισμα της και χαμογελούσε, μιλούσε ήσυχα και μουσικά τα γιαπωνέζικα της, με περιεργαζόταν, ευχήθηκα να μην με περάσει για τουρίστα, πράγμα παράδοξο αφού αυτό ακριβώς ήμουν. Είπα αποφασιστικά περισσότερο στον εαυτό μου: μόνο μια φωτογραφία. Έγνεψε ναι!
Μια τρύπια καρέκλα δίπλα δεν έκανε χώρο να σταθώ άλλο, την είχα δει, τι άλλο; ούτε σκέφτηκα να καταγράψω τη μελωδική φωνή της. Ανταλλάξαμε ευχές, ο καθένας στη γλώσσα του, και βγήκα, κλικ, υποκλίθηκα, (arigato).
Στο τρένο ξανακοίταξα τις φωτογραφίες που είχα πάρει, και μόνο τότε τις πρόσεξα, χαμηλά στη γωνία αριστερά, υπήρχαν τέσσερις Καρυάτιδες.
No comments:
Post a Comment