«Jack, the Ripper, is dead, and lying on his bed. Ηe cut his throat with Sunlight soap».

Βρέθηκε το μαχαίρι του Τζακ του Αντεροβγάλτη;

Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, του οποίου η ταυτότητα παραμένει άγνωστη έχει μετατραπεί σε αστικό μύθο, που γύρω του περιστρέφονται μια επικερδής τουριστική επιχείρηση, ένα ανεξάντλητο εκδοτικό φαινόμενο (τα βιβλιοπωλεία του Λονδίνου διαθέτουν ειδικές προθήκες με δεκάδες τόμους) και μια στρατιά από παθιασμένους ντετέκτιβ τον ψάχνει ακόμα.Υπάρχουν, επίσης, και τρία μονοθεματικά περιοδικά: Τhe Ripperologist, Τhewhitechapel Journal και Ripperana.
Οι ριπερολόγοι θεωρούν ότι ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης διέπραξε πέντε φόνους (τέσσερις υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι) που στη γλώσσα τους αποκαλούνται τυπικά περιστατικά. 

   Το πρώτο θύμα ήταν η Μαίρη Αν Πόλι - Νίκολς, 43 ετών, η οποία βρέθηκε νεκρή στην Βucks Row (σημερινή Durward Street) στις 3.40 της 31ης Αυγούστου 1888.

Το δεύτερο ήταν η Ανι Τσάπμαν, 47 ετών, που βρέθηκε στις 6.00 της 8ης Σεπτεμβρίου σε μια αυλή στη Ηanbury Street.

Το τρίτο θύμα, το λιγότερο τυπικό, ήταν η Ελίζαμπεθ Στράιντ, 43 ετών, την οποία βρήκαν νεκρή στη 1.00 της 3ης Σεπτεμβρίου σε μια πύλη στην Βerners Street (σημερινή Ηenriques Street). Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης δεν θα μπορούσε να έχει σκοτώσει τη Στράιντ γιατί το ίδιο βράδυ στη Μιτρ Σκουέαρ βρέθηκε αποκεφαλισμένη και ακρωτηριασμένη η Κάθριν Εντοους, 46 ετών. Οπως και να ΄χει η 30ή Σεπτεμβρίου είναι η ημερομηνία του λεγόμενου «διπλού περιστατικού» και κεντρίζει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον των ριπερολόγων.

Στις 9 Σεπτεμβρίου, σε ένα καταγώγιο της Dorset Street, εμφανίστηκε το τελευταίο θύμα: η Μαίρη Τζιν Κέλι, 25 ετών. Είναι το θύμα που υπέστη τον πιο φριχτό ακρωτηριασμό. 

 Ο δολοφόνος δρούσε πάντοτε το Σαββατο-κύριακο, γεγονός που οδηγεί στην υπόθεση ότι από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή  εργαζόταν. Σκότωνε τα θύματά του κόβοντάς τους τη σφαγίτιδα φλέβα και στη συνέχεια κατακρεουργούσε το πτώμα με επιδέξιοτητα. Εκτιμάται ότι διαμέλισε το σώμα της Εντοους, του θύματος της Μιτρ Σκουέαρ, σε λιγότερο από πέντε λεπτά... και δεν μιλάμε για κάποιον που απλώς τεμάχιζε, αλλά αφαιρούσε χειρουργικά τα όργανα και τα τοποθετούσε με τάξη γύρω από το θύμα. Όμως ούτε το προσωνύμιο Τζακ ο Αντεροβγάλτης είναι αυθεντικό. Τα γράμματα που έλαβε το 1888 η Σκότλαντ Γιαρντ με την υπογραφή «Τζακ ο Αντεροβγάλτης», στην πραγματικότητα είχαν γραφεί από έναν δημοσιογράφο του Κεντρικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Από τα περίφημα αυτά γράμματα μόνον ένα, που έχει τίτλο «From Ηell» («Από την Κόλαση») και συνοδευόταν από μισό ανθρώπινο νεφρό το οποίο θεωρητικά ανήκε στο τέταρτο θύμα, υπάρχει ελάχιστη πιθανότητα να συντάχτηκε από τον δολοφόνο που διέφευγε σαν χέλι. Η ταυτότητα του δράστη συσκοτίστηκε και από την ραγδαία ανάπτυξη των κλισέ εικόνων που εδραιώθηκαν ως αστικοί μύθοι, όπως ήταν η ομίχλη. Κανένα από τα βράδια εκείνα δεν είχε ομίχλη. Επίσης, μάλλον παραπλανητική είναι η κλασική εικόνα του δολοφόνου με το ημίψηλο καπέλο και το βαλιτσάκι που κυκλοφόρησε και διαδόθηκε από τον λαϊκό Τύπο της εποχής, που πίστευε ότι μόνον ένας πλούσιος θα μπορούσε να διαπράττει ατιμωρητί τέτοιου είδους εγκλήματα». 

  Γιατί όμως αυτά τα εγκλήματα απέκτησαν αμέσως παγκόσμια φήμη; Γιατί εξακολουθούν να ελκύουν την περιέργεια ενός ευρύτατου κοινού; Στην πρώτη ερώτηση δίνει απάντηση ο Ντόναλντ Ράμπελοου, πρώην αστυνομικός, πρώην διευθυντής του Μουσείου Εγκλήματος της Σκότλαντ Γιαρντ και ένας από τους πιο διακεκριμένους ριπερολόγους, στην εισαγωγή του «Τhe Complete Jack, Τhe Ripper» («Τα πάντα για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη»), το 1975, ενός κλασικού στο είδος του βιβλίου. Ο Ράμπελοου επισημαίνει ότι το 1888 το Γουάιτσαπελ ήταν μια πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί. Σχεδόν ένα εκατομμύριο άτομα, μετανάστες στην πλειονότητά τους, στοιβάζονταν σε μια συνοικία δύσοσμη και εξαιρετικά υποβαθμισμένη. Ο Τζακ Λόντον πέρασε κάποιες βδομάδες στο Γουάιτσαπελ αναζητώντας δυνατές συγκινήσεις και συνόψισε τις εντυπώσεις του σε δύο λέξεις: «Η Κόλαση». Σε κάθε δωμάτιο κοιμόντουσαν κατά μέσον όρο έξι άτομα. Η ανεργία, η εξαθλίωση και ο αλκοολισμός αφθονούσαν. Οι γυναίκες, όπως συνέβαινε και με τα θύματα του Τζακ του Αντεροβγάλτη, κατέφευγαν στην πορνεία για να βγάλουν κάποια χρήματα. Η βικτωριανή κοινωνία, πουριτανική και ιδεαλιστική ταυτόχρονα, βίωνε ένα μείγμα απέχθειας και έλξης για το το Γουάιτσαπελ και την περιοχή του Ιστ Εντ. 

 Τότε εμφανίστηκε ένας μοντέρνος δολοφόνος, ένας παράφρονας που σκότωνε για σκοτεινούς σεξουαλικούς λόγους, χωρίς όμως να βιάζει τα θύματά του. Η Σκότλαντ Γιαρντ δυσκολεύτηκε να καταλάβει ότι είχε να αντιμετωπίσει ένα νέο, χαρακτηριστικά αστικό φαινόμενο. Η καινοτομία και η ασυνήθιστη σκληρότητα των φόνων κέντρισαν το ενδιαφέρον του Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο οποίος εκείνη την εποχή επινόησε τον χαρακτήρα του Σέρλοκ Χολμς. Επίσης προσέλκυσαν τον σοσιαλιστή συγγραφέα και βραβευμένο με Νομπέλ Λογοτεχνίας Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, σύμφωνα με τον οποίο ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης ήταν «ένας επαναστάτης» που «εξέθεσε την εξαθλίωση του Γουάιτσαπελ στα βλέμματα όλων». 

  Κατά καιρούς εμφανίζονται "πολύτιμα" στοιχεία. Το 1959 βρέθηκε μία απόρρητη αναφορά που είχε συντάξει το 1894 ο σερ Μέλβιλ Μάκναχτεν, αρχηγός της αστυνομίας εκείνη την εποχή, στην οποία έκανε λόγο για τρεις υπόπτους: τον δικηγόρο Μόνταγκιου Τζον Ντρούιτ (αυτοκτόνησε λίγο μετά τα εγκλήματα), έναν εβραίο πολωνικής καταγωγής ονόματι Ααρoν Κοσμίνσκι, ο οποίος εισήχθη σε φρενοκομείο το 1891, και τον Μάικλ Οστρόγκ, έναν εγκληματία ρωσικής καταγωγής. 

   Το τελευταίο στοιχείο που εμφανίστηκε είναι το ίδιο το μαχαίρι του Τζακ.
Ο συγγραφέας Τόνι Γουίλιαμς ισχυρίζεται ότι ψάχνοντας στα υπάρχοντα που κληρονόμησε από τον προ-προ-πάππου του βρήκε ένα μαχαίρι με λεπίδα 15 εκατοστών, το οποίο ήταν το μαχαίρι των φόνων του Τζακ του Αντεροβγάλτη, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, και αυτό άνηκε στον Σερ Τζον Γουίλιαμς ο οποίος ήταν τότε ο βασικός ύποπτος για τους φόνους που διέπραξε ο φημισμένος δολοφόνος. Ο προ-προ-πάππους του δούλευε ως χειρουργός στο Ανατολικό Λονδίνο, όπου σφαγιάστηκαν οι πέντε πόρνες από τον Τζακ, και λίγο μετά τους φόνους έφυγε από τη βρετανική πρωτεύουσα.

   Ο συγγραφέας λοιπόν ισχυρίζεται  ότι το μαχαίρι που ανακάλυψε ταιριάζει με τις περιγραφές του φονικού όπλου που χρησιμοποιήθηκε στις επιθέσεις. "Ο ιατροδικαστής είχε πει τότε ότι σε όλους τους φόνους χρησιμοποιήθηκε το ίδιο, ιδιαιτέρως κοφτερό μαχαίρι, με μήκος λάμας 15 εκατοστών και ελαφριά κλίση προς τα πάνω, όπως περίπου ήταν εκείνη την εποχή ένα χειρουργικό νυστέρι". Ο συγγραφέας αποκάλυψε ακόμα ότι σε οικογενειακά ημερολόγια, ανακάλυψε ότι οι κοντινοί συγγενείς του Σερ Τζον Γουίλιαμς, τον φώναζαν χαϊδευτικά "θείο Τζακ".

   Σήμερα, 0ι τουριστικές περιηγήσεις στοιχίζουν έξι στερλίνες (8,85 ευρώ)- οι πιο εκλεκτές είναι αυτές που προσφέρουν ξενάγηση από τον ίδιο τον Ντόναλντ Ράμπελοου-, ξεκινούν συνήθως από τον σταθμό του μετρό του Αλντγκεϊτ Ιστ και έχουν ως άξονα την Κομέρσιαλ Στριτ, γιατί σε αυτόν τον δρόμο βρίσκονται οι δύο παμπ που υπάρχουν ακόμη από το 1888 και στις οποίες σύχναζαν τα θύματα και, υποθετικά, ο ίδιος ο δολοφόνος: η Ρrincess Αlice και η Τen Βells. Το 1888 η Τen Βells άλλαξε το όνομά της σε Τhe Jack Τhe Ripper, μετατρεπόμενο σε μουσείο αμφίβολης αισθητικής. Σήμερα, υπό τη νέα διεύθυνση, είναι ένα πολύ φυσιολογικό μπαρ, το οποίο ωστόσο αποπνέει κάτι σκοτεινό και ζοφερό. Πέρυσι, κατά τη διάρκεια μιας ανακαίνισης, βρέθηκε ένα δέμα με μωρουδιακά ρούχα του 19ου αιώνα. Ολα ήταν σκισμένα με μαχαίρι. Κάποιοι δρόμοι, όπως η Fashion Street, διατηρούν τα χαρακτηριστικά του 19ου αιώνα. Οι τουρίστες του εγκλήματος διαθέτουν χάρτες της εποχής και περιεργάζονται με κρυφή απόλαυση τις εξαιρετικά μακάβριες φωτογραφίες που διευκολύνουν τους ξεναγούς. Η Λίντσεϊ Σίβιτερ συνήθιζε να λέει το τραγούδι που ακούστηκε να τραγουδούν στην Κέλι, το τελευταίο θύμα, λίγο προτού πεθάνει. Δεν το κάνει πλέον. Προσπαθεί να μην ενοχλεί τη γειτονιά, γιατί πολλές συμμορίες νέων από τη Σρι Λάνκα (την εθνότητα που κυριαρχεί σήμερα στη συνοικία) συνηθίζουν να παρενοχλούν τα γκρουπ των τουριστών με βρισιές και πετροβολήματα. «Το Γουάιτσαπελ εξακολουθεί να είναι μια περιοχή υποβαθμισμένη, δύσκολη και επικίνδυνη τη νύχτα αλλά με άλλον τρόπο» σχολιάζει ο Φρογκ Μούντι. Σε γενικές γραμμές οι ασιάτες κάτοικοι δεν δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον για αυτή την παλιά ιστορία. Τα παιδιά των Ασιατών της γειτονιάς μαθαίνουν τις πρώτες αγγλικές λέξεις τους με ένα παλιό τραγούδι που ακόμη ακούγεται τα απογεύματα στα παιδικά παιχνίδια:

«Jack, the Ripper, is dead, and lying on his bed. Ηe cut his throat with Sunlight soap» («Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης είναι νεκρός, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Εκοψε τον λαιμό του με σαπούνι Σάνλαϊτ»).