Βρες αν μπορείς τη πολυτιμότητα της νοσταλγίας του Οκτώβρη, μια πλεχτή γέφυρα που ενώνει τη ζωή και τη μνήμη της, τις - οιωνεί απειλή - αφηγήσεις του πατέρα, στο μετέπειτα γεμάτο Κυριακάτικο τραπέζι, για εκείνες τις ελλείψεις του πιο εφιαλτικού χειμώνα της Ελλάδας που του στέρησε τους γονείς, ή αργότερα στα ασφαλή και φρεσκολουσμένα Σαββατόβραδα μπροστά στη τηλεόραση του 1970, με τους δυο μεγάλους ηθοποιούς να ερμηνεύουν βιωμένους ρόλους.
Ιδιαίτερα αγαπώ το βαλσάκι που έγραψε ο Γιώργος Οικονομίδης το 1941 και τραγούδησε η Μόλλυ Νίτσα, αλλά που το έμαθα από τον Παναγή και τον Ανέστη στην ταινία του Ροβήρου Μανθούλη "Ψηλά τα χέρια Χίτλερ" του 1962.
Κάπως έτσι καταλάβαμε, εγκαίρως, από πια μεριά του κόσμου ξεφυτρώσαμε.
Ή όπως έγραψε, καλύτερα, ο Κούντερα: η νοσταλγία δεν είναι για το ίδιο το, πολλές φορές πικρό, παρελθόν, αλλά για τη μοναδική ύπαρξη μας σε αυτό.
Ιδιαίτερα αγαπώ το βαλσάκι που έγραψε ο Γιώργος Οικονομίδης το 1941 και τραγούδησε η Μόλλυ Νίτσα, αλλά που το έμαθα από τον Παναγή και τον Ανέστη στην ταινία του Ροβήρου Μανθούλη "Ψηλά τα χέρια Χίτλερ" του 1962.
Κάπως έτσι καταλάβαμε, εγκαίρως, από πια μεριά του κόσμου ξεφυτρώσαμε.
Ή όπως έγραψε, καλύτερα, ο Κούντερα: η νοσταλγία δεν είναι για το ίδιο το, πολλές φορές πικρό, παρελθόν, αλλά για τη μοναδική ύπαρξη μας σε αυτό.
