[ο στόκος και το αεροβόλο]

Χάζευαν έξω, ψηλά σαν προσευχή

από το παράθυρο περνούσαν πουλιά

Αν είχαν αεροβόλο θα πετύχαιναν ένα

μα όταν το βρήκαν, σκοπεύσανε απέναντι

σε τζάμια τόσο λεπτά που το βόλι μόνο τα τρύπαγε, αθόρυβα.

Μια Κυριακή το σχολείο έγινε ήσυχα το σουρωτήρι των γνώσεων
από εκεί να χώνεται η φασαρία κι η σκόνη του δρόμου

από εκεί να βγαίνουν έξω οι ερωτήσεις κι οι ματιές

να πέφτουν ξαφνικές πάνω σε περαστικούς που σάστιζαν

και σκόνταφταν σε έναν κομμένο ευκάλυπτο, μερικοί έπεφταν

Μέσα από τρύπες στο τζάμι, κάτω από το χάρτη με τα χίλια χωριά

που είναι το ... Καλλίδρομο;

έφταναν ακατανόητες οι κουβέντες
μισολέξεις, σκέτοι φθόγγοι κάποτε
παύσεις εκατέρωθεν, μετά κάποιος φώναζε

έφτιαχναν από ανάγκη δικές τους σειρές και δικές τους ιστορίες.

Το χειμώνα, το κατάλαβαν πια, σκούραινε το φως κι έμπαινε κρύο

άλλαξαν τα τρύπια τζάμια με κρύσταλλα, ανθεκτικά

Περίσσεψε στόκος, οι σβόλοι του στέγνωναν στο περβάζι

έτσι, μαζί με τα άλλα, ξεχάστηκαν η ερώτηση κι ο χάρτης.

Σώτος Δασκαλόπουλος, 2014