Πεθαίνοντας εις τον συνήθη τόπον

οι φυλακές της Καλλιθέας που κατεδαφίστηκαν το 1963

Η Κυριακή 30 Μαρτίου του 1952 ήταν πολύ ζεστή ημέρα, μία από τις δύο-τρεις πιο ζεστές μέρες του περασμένου αιώνα για το μήνα Μάρτιο. Και ήταν 2 το πρωί, όταν καμιόνια με ισχυρή στρατιωτική και αστυνομική συνοδεία έφτασαν στην πύλη των Φυλακών Καλλιθέας, απέναντι από τον Οίκο Τυφλών, δίπλα στην εκκλησία εκεί που σήμερα βρίσκεται σχολείο. Στα κελιά της Απομόνωσης εκρατούντο, ανά δύο σε κάθε κελί, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Kαλούμενος, ο Ηλίας Αργυριάδης, η Ελλη Ιωαννίδου (αδελφή της Διδώς Σωτηρίου, μητέρα τότε βρέφους δύο τριών μηνών, γνωστότερη με το επίθετο Παππά), ο Τάκης Λαζαρίδης, και οι ναυτεργάτες Μπάμπης Τουλιάτος και Γιώργος Χρύσης. Όλοι καταδικασθέντες σε θάνατο από το Τακτικό Στρατοδικείο Αθηνών με την κατηγορία της κατασκοπείας!

Η διαδικασία της εκτέλεσης άρχισε: Ο αρχιφύλακας με τη συνοδεία φυλάκων μπήκε στα κελιά της Απομόνωσης, τα άνοιγε ένα ένα και έπαιρνε αυτούς που επρόκειτο να εκτελεσθούν. Τον Μπελογιάννη, τον Μπάτση, τον Καλούμενο και τον Αργυριάδη. Αρχικά πήραν τον Τουλιάτο αντί του Αργυριάδη. Το λάθος διαπιστώθηκε λίγο αργότερα στο προαύλιο όταν ο Βασιλικός Επίτροπος του Στρατοδικείου ανακοίνωσε ποιοι πήραν χάρη και ποιοι όχι. Σε όλο αυτό το διάστημα η Ελλη Παππά κραύγαζε από το κελί της απεγνωσμένα «να πάρουν αυτήν».

Η πομπή με τα καμιόνια ξεκίνησε, ανέβηκε την λεωφόρο Θησέως, προχώρησε στο Κουκάκι, ψυχή τέτοια ώρα, προσπέρασε το σύνταγμα Μακρυγιάννη, εκεί που δόθηκαν οι σκληρότερες μάχες του Δεκέμβρη τότε που έγιναν όλα, ο σκοπός της πύλης ανησύχησε, βιάστηκε να πατήσει το τσιγάρο του με την αρβύλα και στήθηκε, ενώ τα καμιόνια έστριψαν και βγήκαν στις στήλες του Ολύμπιου Διός,  πέρασαν διαδοχικά και ανάμεσα από το Ζάππειο και το Παναθηναϊκό Στάδιο, πήραν την Β. Κωνσταντίνου και ανέβασαν ταχύτητα, λίγο μετά έστριψαν δεξιά και μέσω της οδού Μιχαλακοπούλου, ενώ από κάτω της έρεε με αντίθετη φορά ο ποταμός Ιλισός, διήνυσαν τα τελευταία από 9 χλμ της διαδρομής και έφτασαν στο Γουδί. 

Στις 4:10', νύχτα ακόμα, τους τουφέκισαν με το φως που έριχναν οι προβολείς των αυτοκινήτων «εις τον συνήθη τόπον όπισθεν του Σανατορίου ΣΩΤΗΡΙΑ», έτσι έγραψαν στα πιστοποιητικά θανάτου. (Μόνο η ώρα και η ημέρα όμως ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστες, αφού οι εκτελέσεις των ανθρώπων ήταν συνηθισμένες, και γινόταν πάντα μέσα στο πρώτο φως του ήλιου και ποτέ μέρα Κυριακή, ακόμα και απο τους Ναζι)!

Ο ιστορία του Δημήτρη Μπάτση που είναι λιγότερο γνωστή από εκείνη του Μπελογιάννη είναι εξ ίσου δραματική και κατά κάποιον τρόπο επίκαιρη. Ο Δημήτρης ήταν 35 χρονών, αστός, γιός ναυάρχου με νομικές και οικονομικές σπουδές και εκδότης του δεκαπενθήμερου περιοδικού "Ανταίος" για τη μελέτη των προβλημάτων της Ανοικοδόμησης. Το 1947 εκδίδει το μνημειώδες έργο του "Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα", όπου διατυπώνει τις δυνατότητες της Βαρειάς μεταλουργικής και χημικής βιομηχανίας στη χώρα, ως βασικού συντελεστή στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Στη μελέτη αυτή ο Δ. Μπάτσης αποκάλυψε την περιβόητη σύμβαση COOPER με την οποία τα λεγόμενα "στρατηγικά ορυκτά " της Ελλάδας, καθώς και ο υδάτινος πλούτος της, τίθενται υπό την "αιγίδα" ενός consortium αμερικανικών εταιρειών! Η αποκάλυψη αυτή, θεωρείται πως, τον έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Ο Δημήτρης Μπάτσης ήταν ένας θερμός πατριώτης που εκτελέσθηκε ως κατάσκοπος!

Η σύμβαση COOPER είναι ένα εφτασφράγιστο μυστικό των Ελληνικών Κυβερνήσεων, υπήρχε στο υπουργείο Βιομηχανίας (άγνωστο αν έχει περιέλθει τώρα στο υπουργείο Οικονομικών ή στο Ανάπτυξης) και παραδίδεται από υπουργό σε υπουργό σαν ιερό κείμενο! Με αυτήν δεσμεύονταν όλα τα "στρατηγικά ορυκτά" για 70 χρόνια (η ισχύς της  εληξε την 31η Δεκεμβρίου του 2010)! Όταν δηλαδή εμφανίστηκαν οι πληροφορίες για τα  Πετρέλαια του Ελληνικού χώρου και εκδηλώθηκε το ενδιαφέρον αμερικανικών εταιρειών! 
Τότε όμως στην Αθήνα, γύρω από την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του παίχθηκε ένα σκληρό όσο και περίπλοκο πολιτικό παιχνίδι.