Να θυμηθείτε έναν τόπο σαν εκείνον που κατοικήσατε
έναν τοίχο ποτισμένο με τις δαχτυλιές σας
και ματιές που δεν ξεκαρφιτσώνονται χωρίς να αφήσουν χατάδες
μια χαμένη άνοιξη, κι ένα ρολόι, εκεί, που δεν σταματά
από κάτω τα φλυτζάνια ενός μισοτελειωμένου καφέ
και παντού οι λέξεις που είπατε
ανάκατα τα ψιθυρίσματα και οι φωνές.
Σκιές και ίχνη για να τα παίρνετε ξωπίσω
δίχως ελπίδα επιστροφής.
Δεν είναι προστακτική,
μπορεί να είναι νοσταλγία
ίσως κάποιο απόγευμα απ' το όνειρο στη Ταγγέρη
ή ίσως κάτι άλλο που δεν ονοματίστηκε εγκαίρως, κι έτσι χάθηκε.
(Σώτος Δασκαλόπουλος)
No comments:
Post a Comment