[Δός ήμίν σήμερον]

Τα απομεσήμερα των εραστών
που ακροπατούν κι αφουγκράζονται
όταν
ξεμακραίνουν οι σκιές σερνάμενες πάνω στη πόλη
όπως οι αμαρτωλοί τα μάγουλα του
στο τείχος του βασιλιά Σολομώντα


Τα δάκρυα κυλάνε στις πέτρες
ρέουν στα βρώμικα σοβατεπιά
κι από κει γεμίζουν τα σπασμένα πεζοδρόμια
σαν
στάθμες ανεβαίνουν κάποτε ως τον ορίζοντα, φτάνουν
και πνίγουν ήσυχα τα νεογέννητα στις κούνιες τους

"Δός ήμίν σήμερον"

 (Σώτος Δασκαλόπουλος)