[στο δρόμο]

Θα βγάλω τα παπούτσια μου για να ΄ρθω να σε βρω

Στην αρχή ο δρόμος, έμαθα, είναι από πέτρες κοφτερές

που θα σκίσουν το δέρμα και θα ματώσουν τα πέλματα μου,

θα σκύψω τότε, θα προχωρήσω στα τέσσερα γλείφοντας τις ακμές,

έτσι, το τρίτο της απόστασης θα ΄ρθω σαν ζώο.

Μετά δεν έχει γη, παρά μόνο νεαρά καλάμια, άκουσα,

που φυσούν μυστικά στις προηγούμενες πληγές κι ανοίγουν νέες,

αδιάβατο έδαφος, θα αφήσω βάρος τότε για να πετάξω,

έτσι, το τρίτο της απόστασης θα ΄ρθω σαν πουλί.

Έπειτα υπάρχουν οι επιθυμίες σε έρημα τρίστρατα, ελπίζω,

αναπαραστάσεις από γυαλισμένες μαρμάρινες ψηφίδες,

θα ξαπλώσω τότε, όπως έκανα παιδί τα καλοκαίρια,

ώσπου να αποφασίσω, και ίσως ξεχαστώ, σίγουρα,

αλλά το τρίτο της απόστασης θα ΄ρθω σαν άνθρωπος.

Με άδεια χέρια θα φτάσω, ξέρω,

θα έχω χάσει όλα τα δώρα που κράτησα,

λίγες λέξεις θα βρω μόνο, και μια γκριμάτσα για να γελάσεις,

αλλά θα φτάσουν, πιστεύω.

(Σώτος Δασκαλόπουλος)

*φωτογραφία, Vikram Kushwah