[δέντρο γεμάτο πουλιά, που δεν βλέπω]

Βρέχει με μικρές παύσεις, αναγκαία η συμπύκνωση

μια υγρή αναμονή μας περιτριγυρίζει

σιωπηλό βαρύ ύδωρ κυλά στο δέρμα

στα σώματα, το φως δεν επαρκεί

τυφλά κολλούν χάμω και χάνονται σε όξινα ρυάκια.

Ιχνογραφούνται με αποθέσεις οι αμαρτίες της γης

στίγματα οι καιροί με τα βαρύτερα ιζήματα.

Με μουλιασμένο μυαλό, παραμένω ακίνητος

σ' ακούσια σκοπιά

κάτω από ένα θεόρατο δέντρο γεμάτο πουλιά, που δεν βλέπω

ικεσία κι οιωνός μαζί, από κάτι που θυμάμαι απροσδιόριστο

συνήθισα, όμως ποιος ταμπάκος να βρεθεί για το δέρμα μου;

καθώς τα σύνεργα μου, ακατανόητα, σκουριάζουν

Η επιστροφή στο άμορφο έχει κανόνες, και συσχετίσεις.
δίχως λόγο

αρχίζω να αποστηθίζω Γιώργο Ιωάννου, αργά

Μη φοβάσαι πια, την καλοκαιριάτικη βροχή

ψιθυρίζει άπνους, ανήμπορος να δέσει τα κορδόνια του.

Απαγορεύεται κι απαγορεύεται

Τον βρίσκω αρπαγμένο απ' το δέντρο, στα νύχια έχει ακόμα νωπό φλοιό

Ίσως την αποπλύνει η καταιγίδα.

Ποια καταιγίδα βρε πουλάκι μου; γιατί λαλείς;

αλλάζει η φωνή, γίνεται άλλος, μιλά για άλλα, κι άλλα

που δεν θυμάμαι πια, δεν απαντά όμως.

(Σώτος Δασκαλόπουλος, 2015)