[χαμένα κοράκια]

(Ομίχλη)

Μια τούφα ασάφειας απλώθηκε στη γη,

κανείς δεν κατάλαβε πως

Μόνο ψηλά στο πρωινό πέταγμα

χάθηκαν τα κοράκια

κρα, κρου, κρε

φτερούγιζαν κι έκρωζαν

να ακούνε το ένα το άλλο

κρα, κρου, κρε

έτριζαν οι ουρανοί

κρα, κρου, κρε

έσταζε απελπισμένος ρυθμός απ' το αφανέρωτο

Αλτ! τις ει; φώναζε κάποιος αλλοπαρμένος

Όλη εκείνη την ημέρα η γη ήταν άφαντη

μα κι αν φαινόταν κάτι που και που,

ένα ρυάκι ας πούμε, ή μια στέγη

ήταν πράγματα απίστευτα πια, οριστικά χαμένα

όπως το φάντασμα ενός ρυακιού, ή η ανάμνηση κάποιας στέγης.

Το βράδυ, τα κοράκια, έπεσαν σαν πέτρες

που πετάχθηκαν στον ουρανό, βραδυπόρησαν αφύσικα

αλλά όχι κι εντελώς, μα τελικά έσκασαν κάτω αποφασιστικά

έτσι όπως σπάζουν τα καρπούζια στα ράμφη τους

κι άφησαν βαθουλώματα εκεί, που κι αυτά αργότερα ξεράθηκαν.

(Σώτος Δασκαλόπουλος, 2015)

 

Buster Keaton, ONE WEEK, 1927