((( Κοκκινιά )))

Σαν πόλη του κυβισμού εισπνέει κι εκπνέει με μικρές κοφτές ανάσες ή μπαμπούσκα που διαιρείται για να πολλαπλασιάζει το σχέδιο της σε ολοένα μικρότερες κλίμακες, για να χωρέσουν οι ανιώντες κι οι κατιώντες, οι ζώντες κι οι νεκροί, σήμερα ο Αλί και το σόι του, εκεί που χθες ήταν οι τουρκομερίτες, η κυρά-βαγγελία που κατείχε το ποντικόλαδο κι είχε το μικρότερο ιδιωτικό σχολείο του κόσμου στο μοναδικό δωμάτιο της, από πάνω και δίπλα ζούσαν οι πολυάριθμοι Γκιουζέληδες που είχαν και την έβγα που έβλεπε στην Κύπρου, ο Γιάννης με το καβουράκι και το λεπτό μουστακάκι, οι ψίθυροι για τοκογλυφίες κι άλλα χειρότερα από τον καιρό της κατοχής, στην Ικονίου στο ισόγειο η Αγκοπίνα, έτσι την ξέραμε, αιωνόβια χήρα ή ανύπαντρη κόρη θα σας γελάσω, αιωνόβια πάντως, τοκογλύφα κι αυτή, με το τρομερό βλέμμα που μάτιαζε ως και τα φαγιά στις καπακωμένες κατσαρόλες, μια φορά μαύρισαν οι φακές που τις είχε παινέψει η γιαγιά Άννα ότι ήταν βραστερές κι άσπρες, και φτύναμε στον κόρφο μας μικροί μεγάλοι όταν περνούσαμε από το παραθυρό της, παραδίπλα ο Ιορδάνης Τσομίδης που έγινε μέγας Τζόρνταν στην Αμερική με το μπουζούκι που του έδωσε ο Στάθης που είχε το κουρείο απέναντι, κι άλλοι πολλοί, φρόνημοι ή παρακεντέδες, που έζησαν λίγο ή όλα σε τόσα λίγα τετραγωνικά, άνθρωποι που έφεραν τις ιστορίες τους από τη βιθυνία για να ξεβραστούν σε αυτό το ανακάτεμα από δωμάτια στενάκια σκαλίτσες και μπαλκονάκια, ζωές που απορροφήθηκαν στα φτηνά υλικά και φουσκώνουν οι σοβάδες πριν να ξεχαστούν όσα δεν φαντάστηκε κανείς τους και επιστρέφουν σκιές του πρωινού ήλιου πάνω στα ίχνη τους. Εκεί ακούστηκε καθαρά η φοβερή διαταγή των μπουραντάδων να μαζευτούν οι άντρες στην πλατεία, να εκτελεστούν 200 κι άλλοι χιλιάδες να πάνε όμηροι στην Γερμανία και να χαθούν, τον Αύγουστο του ΄44. Και σαν από αστείο, σήμερα, όλο αυτό το ίζημα από κουφάρια, από πλίνθους και λαμαρίνες, φόβους κι όνειρα, θεωρείται περιουσίες, κι όσοι ζουν πληρώνουν ένφια αντί να εισπράτουν επίδομα για την ιστορία τους όπως δικαιούνται.