[Ο Οδυσσέας πλέει]

Η γη αναχωρεί,

ο ναύτης αποκόβεται,

απομεινάρια της ακολουθούν την κίνηση

την προλαβαίνουν με μανικές  κραυγές

φτεροκοπήματα των γλάρων φαίνονται

κι αλμυρές σταγόνες

Mια αδίστακτη αλληλουχία ξεκινά,

ο αέρας δυναμώνει

οι κραυγές  δυναμώνουν

η στεριά λανθάνει, αβέβαιη πάνω στα βάθη

η εικόνα όμως γνώριμη, αντέχει

σπαρταρά σαν ξίφος ματωμένο, ζεστό

παραπλανά τα μάτια

εκείνα το νου

κι ο νους εκείνα

στα αυτιά φτάνουν σπασμένοι ήχοι, 
άλλοτε γέλια άλλοτε λέξεις μακρινές.

Αλλά, μια στιγμή μονάχα αρκεί

μια ματιά εμπρός επάνω ή κάτω,

στο χάρτη, να δει τη ρότα,

αν πήρε νερό ή νιτσεράδα,

κι όταν γυρίζει πίσω το βλέμμα

όλα έχουν χαθεί, χωρίς ίχνη

κανένας ήχος 

κανένα φτεροκόπημα

καμία μυρωδιά - πέρα από  εκείνη,

που έχει κρυμμένη στα ρουθούνια,

κι η στεριά μια βουλιαγμένη ανάμνηση,

φάντασμα, στοιχείο που νόμισε,

μόνη ελπίδα ο ορίζοντας

ελπίδα της ελπίδας δηλαδή,

αίνιγμα κι απάντηση,

το ξύλο που πατάει τρίζει σαν κάτι που υφαίνεται,

κι ο νόστος αγέννητος ακόμα,

κάτι απερίγραπτο συμβαίνει

Ο Οδυσσέας κλαίει.

(Σώτος Δασκαλόπουλος, 2018)