[Το όνειρο του Sayat Nova]

Ίδοὺ ἐγὼ παραδίδωμι ὑποχείριόν σοι τὴν Ἱεριχὼ 
καὶ τὸν βασιλέα αὐτῆς τὸν ἐν αὐτῇ, δυνατοὺς ὄντας ἐν ἰσχύϊ· 
σὺ δὲ περίστησον αὐτῇ τοὺς μαχίμους κύκλῳ.

(κραυγή)
Ιεριχώ και Κίεβο και Σαμψούντα 

Στέργειν μεν ημάς, ως ακίνδυνον φόβω,
Ράον σιωπήν.

Ο Sayat Nova ξαφνικά σταματά, 
βγαίνει από το δρόμο ως μισή λεύγα μακριά,
γλιστράει, σηκώνεται, ιδρώνει και το σώμα του αχνίζει μεσ΄την παγωνιά,
βρίσκει κι ακούμπα το αυτί
στη πέτρα,
να αφουγκραστεί τον Καύκασο.

(όποιος τον βλέπει κρατάει την ανάσα του)

Ακούει, κλαίει, πιέζει τον κρόταφο στο βράχο,
στο τέλος ρουφάει τα δάκρυα με τον δρόμο μαζί, 
κι αποκοιμιέται.
Όταν ξυπνά είναι πια νύχτα, αργά
κάτι έχει χάσει μα ονειρεύεται, 

(ψιθυρισμός)
την Ιεριχώ, το Κίεβο και την Σαμψούντα. 

(Σώτος Δασκαλόπουλος, 2014)