[ταυτόχρονα]

Μια ανάμνηση που έχω από εσένα
τέτοια ώρα, κι εποχή, 

Πόσο μοιάζουν οι σκιές το απόγευμα

Να κάθομαι ήσυχα να περιμένω κοντά, αλλά όχι τόσο, 
σ' ένα κατάλευκο βάζο φτιαγμένο από αστραφτερή πορσελάνη,
σαν να είμαστε όλοι ταυτόχρονοι, 
Η παρουσία κι η απουσία μαζί και πλάι του,
στο ενσταντανέ ενός αποφασιστικού και θαρραλέου κόσμου, 
της μυθικής δεκαετίας του '30,
όταν οι άνθρωποι ένιωθαν ακόμη την ποίηση και την απειλούμενη αξιοπρέπεια. 

Κι ένα είδωλο, ένας ολοκάθαρος μορφασμός να μακραίνει
γλιστρώντας πάνω στην καμπύλη που είχε πιάσει όλο το δωμάτιο,
όπως εγώ έπιανα την εικόνα, της, στην άκρη του βλέμματος, 
ακόμα και δίχως να ήθελα, εκεί στα δεξιά μου.

Αλλά μπορεί να είναι μόνο μια ιδέα καρφωμένη κάπου
με στραβωμένα παιδικά καρφιά,
όπως κάτι το επείγον.

(Σώτος Δασκαλόπουλος)