[χρυσόψαρα]

Γλιστράμε
κρυβόμαστε στα σκοτεινά μέρη της στέρνας,
ακουμπάμε στον πάτο, εκεί σαν ψάρια, ξέπνοοι,
όταν το ίδιο χέρι ή άλλο, δεν μπορώ να ξέρω,
ούτε λεπτό για να μάθω κοντά στην επιφάνεια,
αναδεύει την λαχτάρα μας.

Όμως,
μας προδίδει το χρώμα του κορμιού μας, στιλπνό του έρωτα
ξέρουμε, αλλά προτιμούμε να ξεχνάμε, μας αρέσει η γιορτή,
ύστερα το χέρι πάλι βγαίνει,
για καλό και για κακό μετριόμαστε,
κι η στέρνα γεμίζει ανταύγειες και δροσιά.

Κάποτε,
έξω ή πάνω από τη στέρνα
ανάβουν φωτιές, αστραφτερές, κόκκινες, πορτοκαλιές
που σπαρταρούν και τρεμουλιάζουν δίγνωμες,
πολλοί κοιτάζουν στον ουρανό σαν σε καθρέφτη,

καθ' ομοίωση.

(Σώτος Δασκαλόπουλος)

Κώστας Μπομπός, μυστικός κήπος, νερομπογιές