Είναι κάποιοι τόποι, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα, που όταν τους επισκέπτεσαι να το κάνεις ακροπατώντας. Δεν έχω κατά νου Θερμοπύλες ή Καισαριανές, όχι τέτοια μέρη από εκείνα που γράφτηκαν στην Ιστορία, όχι, αυτά γράφτηκαν και στις συνειδήσεις και λίγο πια μπορούν να μπουν σε κίνδυνο.
(...) Kρουφά, κλεφτάτα επάτησε του Έρωτα η οδύνη(...) _ EΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
Είναι όμως κάτι άλλα μέρη, κρουφά και μακρινά, δίχως τίποτα, δίχως ανθρώπους καμιά φορά, ξερονήσια, κάβοι σκληροί, κατσικότοποι, πέτρες που τις κυλάει ο άνεμος, κορφές. Έχουν αλλόκοτα ονόματα, αποτρεπτικά, κι άλλοτε αινίγματα, τα βρίσκεις στους χάρτες μα οι χάρτες σπάνια λένε αλήθεια, δείχνουν συνέχειες από δρόμους, μετράνε χιλιόμετρα και ώρες, έχουν κλίμακες κι όμως πέφτουν έξω.
Λίγοι τα αντίκριζαν αυτά ως πρότινος, τίποτα σαλοί και μερικοί, μετρημένοι στα δάχτυλα κι αυτοί, καλλιτέχνες που στέκονταν εκεί με τα μάτια να πονάνε από το φως, για να συλλάβουν αυτό που μόνον τέτοιοι τόποι το έχουν ακόμα: την ανάμνηση της πρώτης μέρας της δημιουργίας.
Όταν οι πολλοί χάνονται, με τη θέληση τους, μέσα στην καθημερινότητα και στις θεολογίες που μυρηκάζουν, κι άλλοι, σαΐνια, ψάχνουν με μανία από που ακόμα να πιάσουν τη γη να την στύψουν για να βγάλουν λεφτά, είναι και κάποιοι λίγοι που γυρεύουν να δουν μόνο εκείνο το ίχνος από το πρώτο φως που έπεσε στον κόσμο.
Ο Παναγιώτης Τέτσης είναι από εκείνους που το είδαν, και με την καλή δουλειά κατάφερε να "πιάσει" αυτό το φως στα τελευταία έργα του, και να παίξει μαζί του το "βασιλικό παιχνίδι" του Ηρακλείτου, κι όποιος καταλαβαίνει καταλαβαίνει κι ό,τι καταλαβαίνει.
Ψάξτε αυτά τα έργα, δείτε τα, δείτε τον ήλιο που ενώνεται με τον κόσμο μέσα στην ίδια εικόνα, κι αν συναντήσετε τον ίδιο τον ζωγράφο να του φιλήσετε τα χέρια, έργα των χεριών του είναι αυτά, εγώ δυστυχώς αν και τον γνώρισα εγκαίρως άργησα, ως συνήθως, να τον αναγνωρίσω,
και θυμηθείτε τα -και τα έργα του και τους τόπους και το φως- όταν ακούσετε να μιλάνε για επενδύσεις και για ανάπτυξη, αυτό το φως λεηλατούν στην άκρη της Κρήτης ή αλλού.
Στο Κάβο Σίδερο, εκεί που στάθηκα τυχερός κι έφτασα κάποτε, και δεν θυμάμαι πώς ήμουν μπαίνοντας, αλλά θυμάμαι πολύ καλά πως ήμουν βγαίνοντας, πώς έφυγα τότε, ακροπατώντας κλεφτάτα και με την όραση μου ξανά γεννημένη.
ΚΜ 
Παναγιώτης Τέτσης
No comments:
Post a Comment