avaritia

Στη μια όψη, η ανατολή ξεθεμελιώνεται, στην άλλη, η δύση έχει χάσει τον έλεγχο και στα 7 θανάσιμα αμαρτήματά της, κι όλα τους έχουν συγχωνευτεί σε μια, θηριώδη πια, απληστία. 
Οι άνθρωποι μαθαίνουν να φεύγουν αλλά να μην πηγαίνουν, τίποτα δεν φωτίζει το δρόμο τους. Ό,τι σπάρθηκε στους άλλους διηθείται αργά αλλά αναπότρεπτα στον "ήμερο" κόσμο μας, όπου όσοι ακόμη βρίσκονται, ή έτσι νοιώθουν, στην πάνω πλευρά των πραγμάτων, συνεχίζουν να ετοιμάζουν με θαυμαστό επαγγελματισμό τα καλαντάρια τους, τα Φεστιβάλ, τις Μόστρες, τις Μπιενάλε, τις αναπαραστάσεις του μέλλοντος, τις καινοτομίες, και τις αριστείες, τις γυμναστικές επιδείξεις, τη μόδα για την άνοιξη 2016, τις εκθέσεις, τις παραστάσεις, τις επενδύσεις, όλες εκείνες τις μπαναλιτέ που τους επιτρέπουν να χάνουν τη μοναδική ευκαιρία που δίνει ο χρόνος, μόνο και μόνο για να θυμίζουν, ελαφρώς αλλά ναι θυμίζουν, τις συζητήσεις και τις σινιόρες στο γκολφ κλαμπ της Ρώμης στα 1942, όπου τις ενοχλούσαν οι μύγες του απογεύματος, ενώ εκείνες μαζεύονταν τιτιβίζοντας γύρω από το Γκαλεάτσο που τις έτρεφε, τις μύγες ναι, δίχως να φαντάζονται, αφού ούτε ο Γκαλεάτσο ούτε οι σινιόρες ήταν φτιαγμένοι για να φαντάζονται, μα ούτε οι ανίκητες μύγες, πως πλησίαζε η στιγμή που θα έπαιρναν το δρόμο ως το Σαλό και τη Βερόνα.

Εκτός κι αν ο θεός πάρει το σενάριο από τον Μαλαπάρτε και το αναθέσει στον Μπρεχτ, δεν έχει και πολλές επιλογές, κι εκείνος αλλάξει τις πόλεις και τα ονόματα.

(Κώστας Μπομπός, Οκτώβριος 2015)

*Hiroshi Sugimoto, Avalon Theatre-Catalina Island, 1993