[το βλέμμα]

Ο κόσμος καταποντίζεται στον ορίζοντα

ολοένα

τα νησιά, τα όντα, τα έργα· σκορπίζουν

μόνο το βλέμμα στερεώνει το φως

για λίγο

για πάντα

λένε

(Σώτος Δασκαλόπουλος)

 

Τύρναβος, από το ημερολόγιο του Ίχνους, Κώστας Μπομπός 

* Τη στιγμή που το φωτογράφησα δεν είχα ίσως ακόμα αντιληφθεί πως σε αυτό το μέρος του κόσμου γίνεται ολοφάνερος ο τρόπος, η διάταξη, ο μηχανισμός της αλληλοϋποστήριξης, το πως γίνεται κατορθωτό να συναρθρώνονται τόσες πολλές αφηγήσεις, οι προσανατολισμοί, και τα αινίγματα, για τη ζωή, για την ύλη, για την τεχνολογία, για τα σύνεργα του ανθρώπου. Πως η κάθε μια ξεχωριστή κατάσταση ύλης και επιθυμίας στηρίζεται πάνω στην άλλη, και πως χρησιμοποιεί τα υπολείμματα της, ακόμα και τα τρίμματα, για πάτημα, πως ενώ όλα μοιάζουν να αλληλογκρεμίζονται, τελικά δεν σωριάζονται, την ίδια αιώνια στιγμή κατορθώνουν και αλλάζουν την αγωνία εξαφάνισης τους στη μη μορφή με αυτήν την λεπτεπίλεπτη ισορροπία φθοράς και βιωμένου χρόνου. _ ΚΜ