[Σεπτέμβρης]

Τρέξαμε ως εκεί που δεν πνιγόμασταν

μετά από εκεί που δεν καίγονταν τα πόδια

σταθήκαμε στη μακριά άμμο και γράφαμε, και γράφαμε

Γράψαμε ιστορίες, δικές μας και επινοημένες, έτσι είναι

τις τυλίξαμε έπειτα σε ρολά· δεν ήταν εύκολο

χώρεσαν όμως σε μπουκάλια, μικρά και θολωμένα

από το ούζο που ΄χαμε για να ζαλιζόμαστε

ή από αρώματα ακριβά, μικρότερα αυτά,

σαν εκείνο που άγγιζες στη βάση του λαιμού σου.

Ανεβήκαμε παραπατώντας σιγανά ως την άκρη του βράχου,

όπως περπατούσες στα ψηλά τακούνια σου φεύγοντας από γιορτή

Να πετάξουμε τα μπουκάλια μακριά, βαθιά στη θάλασσα, θέλαμε

Μια κοίταζες τον ορίζοντα, και μια πίσω τους λόφους

φυσούσε λίβας κι ανατρίχιαζε η πλάτη σου· διψάσαμε

Μπροστά δεν φάνηκε τίποτα να μας πάρει, ούτε βαρκάκι

πίσω μας ήρθαν τα στίφη και μας έπνιξαν στο αίμα μας.

Μα δεν είναι ακόμα Σεπτέμβρης, είπες.

(Σώτος Δασκαλόπουλος) 

φωτογραφία Karin Rosenthal